Ωδη στο φεγγαρι!!!

Καπου υπαρχει αυτο το μικρο, το μεγαλο, το ασπρο ,το απο κιμωλια φτιαγμενο.Μερικες φορες το πρωι δεν προλαβαινει να κρυφθει και το βλεπουμε μαζι με τον ανατελλοντα ηλιο να φιγουραρει φιλαρεσκα στον ουρανο.Το πως φευγουν τα αστερια μπροστα στο φεγγαρι ειναι γνωστο.Το πως μπαινει το φεγγαρι στο σπιτι και κρυβεται στο μπαουλο μαζι με τα ρουχα σου και στα αρωματιζει ειναι παλι γνωστο.
Μερικες φορες χαμογελα στα νερα και αλλαζει χρωματα και διαθεση.Την σκαλα κατεβαινει πηδωντας σαν μπαλακι και στο τελευταιο σκαλι σπαει σαν ροδι.
Φευγει για το δασος με το δισακι του και σμιγει με τα αλλα αγριμια.Αγρια τριανταφυλλα ο ισκιος του μυριζει.Παιδι το επαιρνα και κοιμομασταν μαζι στο στενο μου κρεβατι.
Οταν ειναι πανσλεληνος το αποφευγω.Προτιμω το καθημερινο φεγγαρι.Αυτο που βαζουν κοκκαλακι στα μαλλια τους τα κοριτσια.
Στην φυλακη οι εγκλειστοι το φανταζονται σιδερενια μπαλα να σπασει τους τοιχους και την βαρια πορτα.Στην ποιηση κανει οτι θελει και συνεχως μεταμορφωνεται.Γυαλινη σφαιρα φεξε μου να βρω τον δρομο του ερωτα μου ,να μαθω γραμματα του Θεου τα πραγματα.
Καπου χτυπανε τα κυματα ,καπου χτυπανε τα βηματα ,μπορει και στο φεγγαρι.
Απο την //Ποιητικη Αδεια// του Γιαννη Κοντου δημοσιευμενο στην εφημεριδα πριν πολλα πολλα χρονια.